Blog

Bir gün gerçekten sıkıldım ve o anda fark ettim: Kendime hiç zaman tanımıyormuşum. O yüzden şimdi, yeniden sıkılmayı öğrenmeye çalışıyorum.

Yeni bir hayat kurmak isterken kepçeyi fazla derine vurdum, temelde kendimi tanımam gerektiğini fark ettim.

Bir tıkla dünyayı susturabilen kulaklık, bana beynimin hiç susmadığını öğretti. “Aktif gürültü önleyicisi” olmayan beyinlerle yaşamak bazen Fadime’nin düğününde halay başı olmaya benziyor.

Blog devrinin bittiğini sanıyorsan yanılıyorsun. Sosyal medyanın yapaylığından sıkıldıysan, sen de kendi alanını kurabilirsin. Gerçek, amatör, samimi şeyler yazmanın hâlâ büyük bir değeri var. Neden sen de blog tutmalısın, anlatıyorum.

Vay başıma gelenler. Anlatsam inanmazsanız. Yine bir gün sis bulutunun içinde yaşarken dedim ki kendime, kalk kız bir dopamin listesi hazırla. Bir şey yaptığın yok, liste elinin altında olursa motive eder belki lazım olduğunda. Liste yapmayı da severim. Yapılacaklar listelerine bayılırım mesela. Yapılacak şeylerin bizzat kendisini yapmaktan daha kolay bir şey sonuçta. Bir çaba var diye kendini kandırırsın listeyi yapıp bırakırsın sonra, ne olacak. Yapılacaklar sadece listeler

Elle yazmanın nasıl bir yazı deneyimini değiştirebileceğini, gündelik bir anda fark ettim. Bu yazı, tükenmez kalemle gelen beklenmedik bir yazma ânının izini sürüyor.

Fethiye'de yeni ve farklı bir hayata başladım. Keskin bir geçiş. Ani bir değişiklik ve işte, buradayım. Ben yeni hayatlara alışkınımdır küçüklükten ama son 4-5 yıldır aynı çarkı güç bela döndürüp duruyordum. Aynı yerde, kafamın içinde saplandığım minik bir bataklıkta yaşıyordum. Yutulmaktan son anda kendimi kurtardım ve o yerden koşarak uzaklaştım. Buradaki hayatım ve bunu kayda geçirmek, anlatmak da bu yüzden önemli. Yeniden aynı boka batmamak için farklı yöntemler lazım art